Κάνω

Δεν παύουμε έτσι απλά να αγαπάμε. Δεν εξαφανίζονται έτσι μαγικά οι άνθρωποι από μέσα μας, που έγραψαν με νέον το όνομά τους σε κάθε διάδρομο του μυαλού μας. Δε σβήνουν οι αναμνήσεις ούτε χάνονται οι στιγμές.

Δεν υπάρχει κανένας διακόπτης που θα μπορούσαμε να πατήσουμε για ολική διαγραφή, αλλά και να υπήρχε, μάλλον δε θα τον αγγίζαμε. Γιατί, στα αλήθεια, ποιος θέλει να ξεχάσει τα πάντα και ποια ζωή έχει αξία χωρίς θύμισες;

Μέρες δεν πήγα πουθενά,
γύρευα εδώ στα σκοτεινά τα μάτια σου
Κι όπως δεν ξέσπαγε η βροχή,
άκουγα τα κομμάτια σου.

Σε ποιον να πω το σ’ αγαπώ,
αν δεν πω το σε σένα
παράθυρα ανοιγμένα και ο καιρός ζεστός.
Είχαμε κάνει λάθη
μα πάντα υπάρχει ένα
που θα νικάει εμένα και πια να ζήσω πώς.

Είναι μια λέξη που πονά,
θέλεις να πεις εμείς ξανά μα χάνεσαι,
θέα στ’ απέραντο κενό,
την αγκαλιά σου αισθάνεσαι.