Ανάβω

Θα `θελα να ήσουνα εδώ
ένα βράδυ τώρα τελευταίο
Θα `θελα κι απόψε να σε δω
Της ζωής μου πρόσωπο μοιραίο

Είσαι το τσιγάρο που κρατώ
και να ανάψω σκέφτομαι
Είσαι η συνήθεια που μισώ
κι όλο επανέρχομαι

Είσαι το τσιγάρο που κρατώ
και σε θέλω ψέμα μου
σαν την νικοτίνη που περνά
μέσα από το αίμα μου

Θα `θελα να ήξερα γιατί
έκανες κομμάτια το όνειρο σου
θα `θελα να ξέρεις πως εσύ
πρόδωσες τρελή τον εαυτό σου

Tην άκουσα τη θάλασσα
Τα κύμματα να λύνει
Δεν είχα φίλους ναυτικούς
Τσιγάρο άναψα γι’ αυτούς
Που το νερό τους πίνει

Τον άκουσα τον άνεμο
Με δέντρα να παλεύει
Να σπάει στο γόνατο κλαδί
Να μετανοιώνει σαν παιδί
Τα φύλλα να χαϊδεύει

Σε άκουσα που έκλαιγες
Κι ήθελες να γυρίσω
Δεν τους γυρνάς τους ποταμούς
Τσιγάρο άναψα γι’ αυτούς
Που πίσω μου θ’ αφήσω.

Τον άκουσα τον κεραυνό
Τα κρίματα να καίει
Με την λεπίδα του γυμνή
Κι έκανα μία προσευχή
Γι’ αυτόν που πρώτος φταίει.