Μπορώ

Θέλοντας και μη, αν θέλουμε να μιλήσουμε για αρετές και αξίες, τους Κινέζους σοφούς, τους βρίσκουμε πάντα μπροστά μας. Επειδή είναι πολύ δύσκολο να σας απαντήσω και να μου απαντήσετε σε ερωτήματα όπως «τι είναι καλό;», «ποιός είναι ο καλός άνθρωπος;» και όλα αυτά, και για να αποφύγουμε την «αμπελο-φιλοσοφία», ας ξεκινήσουμε αντίστροφα. Τι δεν είναι καλό λοιπόν… και έτσι, μπορεί και να βρούμε κάποια άκρη. Είναι καλό να είμαστε λοιπόν αυστηροί;

Απαιτήσεις…

Απορώ τι θα ‘χεις αν με χάσεις
Μια ζωή την ζήσαμε μαζί
Που θα βρεις τη δύναμη να με ξεπεράσεις?
Όταν η αγάπη μας έχει πια χαθεί

Με μισή καρδιά δεν ζει κανείς
Δεν μπορεί το σώμα να βαδίσει
Κι αν ποτέ χωρίσουμε εμείς,
Θα ‘μαστε τοπίο που το έχουν βομβαρδίσει

Με μισή καρδιά δεν ζει κανείς
Δεν μπορεί το σώμα να βαδίσει
Κι αν ποτέ χωρίσουμε εμείς,
Θα ‘μαστε δυο πλοία που θα έχουν ναυαγήσει

Δεν γίνεται κάθε μέρα όλα να πηγαίνουν κατ’ ευχήν. Επειδή είμαστε πολύπλοκα όντα και ζούμε σε μια εξαιρετικά πολύπλοκη, απαιτητική, ανταγωνιστική και γρήγορη κοινωνία είναι σίγουρο ότι αυτά που θέλουμε είναι εξίσου πολύπλοκα, απαιτητικά, πρέπει να γίνουν γρήγορα κ.λπ. Άλλωστε η ζωή μας έχει δείξει πως ό,τι αξίζει είναι δύσκολο να αποκτηθεί.

«Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει.»

Pablo Neruda, 1904-1973, Χιλιανός ποιητής, Νόμπελ 1971

Έχει ταυτιστεί με την αναγέννηση. Με το θρίαμβο της ζωής έναντι του θανάτου, με την ομορφιά και εμπεριέχει μια ιδιαίτερη μαγεία, τη μαγεία του καινούριου και της αρμονίας. Μια μαγεία που συνάρπασε και συναρπάζει όλους τους πολιτισμούς από την αυγή του κόσμου, γαλουχώντας τους με ελπίδα, με αρμονία και ευημερία.

Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
1. Διονύσης Σαββόπουλος
2. Μανώλης Μητσιάς

Σου μιλώ και κοκκινίζεις τι να φανταστώ;
Όσο θάβεις το σποράκι, τόσο βγάνει ανθό

Στο μικρόφωνο ανεβαίνω το θεριό γλεντάει
Μόνος μου είμαι στην ορχήστρα μ’ έναν ίσκιο πλάι

Έλα στο χορό
Μόνο να σε βλέπω, μόνο αυτό μπορώ
Νύχτα ξαστεριά
Άναψαν φωτάκια σ’ όλα τα χωριά

Της Αγία Τριάδας ήρθαν μέρες φτερωτές
Το χωριό το Μούρεσι χορεύει από προχτές